Bir bir gidiyor yakınlarımız
„Hoşça kalın
Gene görüşmek üzere“ demeden
Tek söz söylemeden gidiyorlar
Son bir kez sevgiyle
Çevrelerine bakarak gidiyorlar

Belki biz hiç beklemiyoruz
Öyle korkunç bir saatin çalışını
Belki karşımızda o saat
Adım adım hazırlanıyor zilini çalmaya
Ayırdında değiliz o akışın

Beklenmedik o anın sesiyle
Fırtına kopuyor yüreklerimizde
Koşuyoruz gidenin peşinde
Yüklenmiş göç durmaz
Çırpınışlar gecikmiş bir çaba

Çığlıklarımız yetmiyor
Gidenleri durdurmaya
Sessiz sütunlar gibi
Bu son yolculukta yakınlarımız
İçimize akıttığımız göz yaşlarıyla
Bırakıyorlar bizi öyle

Önüne geçilemez bu acının
Bir bir gidiyor yakınlarımız

Yayınlandığı yer: Gerçek Dergisi, İstanbul 1990

Kitap, Sevdanın Rengi,  Evrensel Kültür Kitaplığı, İstanbul 1994